خطرات نادیده گرفتن ناهنجاری‌های ضدملی در فوتبال ایران

[quote bgcolor=”#eaeaea” arrow=”yes”]پیرانشهر رووداو- اتفاقات ناگوار ورزشگاه تبریز در بازی تراکتور سازی مقابل استقلال و شعارهای نژادپرستانه تعدادی از تماشاگران این تیم که تمامی خط قرمزهای ملی و انسانی را زیرپا گذاشتند، موضوع مقاله در روزنامه اعتماد است که در این سایت بازنشر می گردد.[/quote]

مساله تبلیغات و کنش‌های قوم گرایی، ضدملی و نژادپرستی در فوتبال ایران هر روز بیشتر شده و همچنان رسما نادیده گرفته می‌شود.

حوادث تلخ و خطرناکی که روز جمعه در حین بازی تراکتورسازی و استقلال در ورزشگاه فوتبال تبریز رخ داد، اولین موارد از این دست نبودند، ولی از نظر دامنه و ریخته شدن قبح آن به مرز نگران کننده‌ای رسیده است.مجموعه‌ای از عوامل مختلف دست به دست هم دادند تا تیم تراکتورسازی و مدیرانش، به همراه عوامل برگزار کننده این دیدار – از فدراسیون فوتبال گرفته تا سازمان لیگ، هیات فوتبال آذربایجان شرقی و گزارشگر بازی – بازندگان دیگر این مسابقه شوند. ولی تبعات این شکست به همین جا خاتمه نخواهد یافت.

در طول این دیدار اقلیتی از تماشاگران، بی‌مهابا و بدون هیچ ممانعتی از سوی متولیان مسابقه، شعارهای قوم‌ستیزانه، نژادپرستانه و حمایت از کشورهای بیگانه در برابر توهین به ایران و ایرانیان سر داده تا بار دیگر نشان دهند که چهره پنهان نزادپرستی در عرصه فوتبال گاهی به کریه‌ترین وجهی خود را آشکار می‌کند.بارها دیده شده و گفته شده که این قبیل تحرکات اولا توسط عده‌ای معلوم‌الحال انجام شده و ثانیا ربطی به نژادپرستی و قوم ستیزی ندارد. متاسفانه باید بگویم که چنین توجیهات غیرقابل قبولی، نشان از ندیده گرفتن مساله است. داوری اخلاقی و قانونی درباره رفتارهای انجام شده از این دست در ورزشگاه‌های مختلف جهان، مطلقا به تعداد افراد مرتکب شونده و یا نیت آنان و مجریان همدست یا مماشات‌کننده بستگی ندارد.از نظر قانونی و اخلاقی، مسوولان برگزارکننده مسابقات به همراه مسوولان صدا و سیما که این گونه دست بعضی گزارشگران را برای شعله‌ور کردن این بی‌اخلاقی و غرض‌ورزی کاملا ضدملی خود را باز می‌گذارند، یا همدست بروز چنین شرایطی هستند و یا با مماشات خواسته یا ناخواسته خود، به استمرار چنین فضاحت اخلاقی و ملی کمک می‌کنند. در هر دو صورت، نتیجه و خروجی یکسان است؛ بی‌توجهی به اخلاق و قانون و نادیده گرفتن هویت ملی و محروم شدن از برگزاری سالم و به دور از ناهنجاری‌های ضدقانون یک مسابقه منصفانه در فضایی انسانی.از سوی دیگر ما با یک گزارشگر مغرض و فاقد مولفه‌های مسوولیت‌پذیری و بی‌اعتنا به اصول حرفه‌ای مواجه هستیم که از طرف نژادپرستان و قوم‌گرایان ضدایرانی محرک یا عامل این فجایع، به عنوان قهرمان ملی و بومی معرفی شده است. در این جا قصد تکرار موارد غیرحرفه‌ای، ضدورزشی و ضدملی گزارشگر بازی را ندارم که دیگران به دقت و مورد به مورد آن را نشان داده‌اند. جهان ورزش پر است از افراد شهرت طلب و بی‌مسوولیتی که برخلاف مصالح قانونی و منافع ملی، هر چه که می‌خواهند را بدون اندیشه و شاید هدفمند، اجرا می‌کنند.شاید در این میان درصد کمتری از شماتت شامل این گزارشگر است. بخش بیشتر ملامت اول شامل مسوولان باشگاه میزبان، برگزارکنندگان مسابقه، متولیان فوتبال ایران و مهم‌تر از همه صدا و سیما است که به طور مداوم و گسترده چنین فردی را به عنوان گزارشگر این نوع مسابقات حساس انتخاب می‌کند. گزارشگر یک فوتبال ایرانی در پربیننده‎ترین شبکه رسانه ملی، عملا
آتش بیار معرکه می‌شود که در نهایت نتیجه‌ای جز تهدید منافع ملی، یورش به مبانی اخلاقی، نقض قوانین بین المللی و تهدید بالقوه موجودیت فوتبال ایران نداشته و نخواهد داشت. لازم به تذکر نیست که افراد، باشگاه‌ها و فوتبال دیگر کشورها با خلاف‌هایی به مراتب کمتر از موارد ورزشگاه تبریز جریمه، توبیخ، محروم و تعلیق شده‌اند.بارها شنیده شده که برخی اصرار دارند که این رفتارها مصداق نژادپرستی و تنفر قومی نیستند. من در اینجا قصد بررسی دقیق و شمرده این موارد تخطی و تخلف را ندارم. انجام چنین کاری در این مختصر، اگر مقدور هم باشد، میسور نیست. ولی تنها می‌توانم تاکید کنم که قوانین فدراسیون بین المللی فوتبال در این گونه موارد کاملا شفاف و گویا است و پیش از این، بارها و بدون مماشات و پرده‌پوشی، برای کمتر، کوچک‌تر و محدودتر از این موارد محرومیت‌های سنگین در نظر گرفته است. ضمن آنکه حتی اگر موازین جهانی و خطرات فیفا را نادیده بگیریم، خطرات این ناهنجاری‌ها برای مصالح ایران و امنیت ملی همچنان باقی است.برخی این رفتارهای نادرست را با مطالبات بومی و اهداف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی گره می‌زنند. حال آنکه برخورد اقلیت خاطی در ورزشگاه تبریز، تمامیت ارضی ایران را هدف گرفته و مطالبات احتمالی بومی و قومی صرفا پوششی برای این رفتار ضدملی است. رفتارهایی که در طول دیدار اخیر و شماری دیگر از مسابقات فوتبال در ایران رخ داده، هدفی جز تضعیف وحدت ملی، تمامیت ارضی و حاکمیت قانون ندارد. در کجا سراغ دارید که در یک مسابقه داخلی برخی از تماشاگران پرچم دو کشور خارجی را با افتخار بالا برده و علیه کشور خود شعار دهند؟من معتقدم که حتی اگر رفتار این قبیل افراد ضدایرانی سوءاستفاده‌کننده از مسابقات ورزشی جدی نباشد، وظیفه مسوولان و مردم این است که این گونه اقدامات را جدی گرفته و به طور جدی و بدون تعارف و مماشات در برابر این بی‌اخلاقی و بی‌قانونی و رفتار کاملا ضدملی بایستند. در کنار این مسوولیت، به طور موازی، آموزش همگانی نمادها و بنیادهای نژادپرستی، قوم‌ستیزی و خارجی‌پرستی، به خصوص در فضاهای ورزشی و خطرات ملی و بین‌المللی تخطی این امور، ضروری و ناگزیر است.

مجید تفرشی روزنامه اعتماد