شیونی برای زبان مادری یادداشتی کوتاه از یاسر محمدزاده اقدم دانش آموخته حقوق
طبیعتا زبان یک سیستم قراردادی است کە بوسیلە آن بین اندیشە ها ارتباط برقرار می شود و بە همین منظور هر ملتی با هر رنگ و آیین و نژادی زبان مخصوص بەخود را دارد و بر یکایک افراد این ملت واجب است کە در رشد و تعالی و جلوگیری از نابود شدن زبان مادری کوشا باشند ما مردمان کرد زبان ایران از آنجایی کە بە هر دلیل بە صورت آکادمیک درس زبان مادری را فرا نگرفتە ایم، اما تاریخ گواهی می دهد در حفظ تکلم شفاهی یا سینە بە سینە گوی سبقت را هموارە از دیگر هم زبانانمان در در دیگر نقاط جهان ربودە ایم.
این رسالت خطیر امروز در دست جوانان است کە در فضای مجازی برای برقراری ارتباطشان و بە تاراج نرفتن زبان شیرین مادری از تکلم و راه ندادن کلماتی کە در اثر گذشت زمان قدر مسلم ورد زبان می شوند و هیچ جایگاهی در دستور زبان کردی ندارند باید این وظیفەی تاریخی را برای سردرگم نشدن نسل ایندە بە جایگاه اصلیش برسانند.
باید بگویم شیونم برای این است کە هم زبانانم جوانانم ، گیان_جیان، لە کوێی_ لە چۆی، دە چی کوێی_ دەچی چۆ یا دەچی شۆ، کێتان لە ماڵە_ چێتان لە ماڵە و خیلی از کلماتی کە من نمیدانم تلفظ می کنند کە این را تهدیدی بزرگ برای زبانی می دانم کە پتانسیلی بلقوە برای اوج گرفتن و بربلندا نشستن دارد. و این راهم خوب می دانم کە این شیوەی تکلم چندین دلیل مضحک از جملە بی کلاسی و خود را جدا کردن از فرهنگی کە هموارە دشمان خودی هم از هیچ تیشە بە ریشە زدنی خوداری نکردەاند می دانم. غالب کردن فرهگ بیگانە و فراهم کردن بستر یادگیری و باکلاسی! و فراموشی محض زبان مادری درچنین فضای آلودەی فرهنگی می تواند جبران نا پذیرترین ضربە را بر پیکرەی زبانی وارد آورد کە فعالان و دوست داران این زبان درصدد پیادە کردن اصل ۱۵ قانون اساسی هستند.
قسمتی از اصل پانزدەهم: زبان های قومی و محلی در مطبوعات و رسانە های گروهی و تدریس ادبیات آن ها در مدارس، در کنار زبان رسمی کشور آزاد است.
هەر بژی کاک یاسر،
بەڵام وا باشتر بو کە هەمووی نوسراوەکەت بە کوردی نوسیبا