۱۷ اسفند و زخم های برجای مانده از آتش و دود بمباران هوایی

 

به گزارش پیرانشهر رووداو روزی که مردم این شهرستان کم کم آماده دل کندن از سردی زمستان سرسخت آن روزهای خود بودند اما گویی که سفیدی برف زمستان قصه ای بس تلخ و ناجوانمردانه برای همشهریان پیرانشهری در دل داشت و زمزمه ی شعر ” زمستان “اخوان ثالث” جایگزین مفهوم فالنامه “حافظ” می شود.

در ۱۷ اسفندماه سال ۱۳۶۳ هجری شمسی، جنگنده بمب افکنهای رژیم بعث عراق بیش از ۵۰ نقطه از شهر پیرانشهر از جمله خیابانهای سید قطب شرقی و غربی، خیابان شین آباد، میدان آزادی، منطقه بیمارستان، خیابان شهید بهشتی و… را بمباران و بیش از ۹۰ نفر از هموطنان بی دفاع پیرانشهری را آغشته در خاک و خون کردند و تعداد زیادی را نیز مجروح و زخمی نمودند در این میان خانواده هایی بودند که ۱۰ نفر را همزمان و در یک لحظه تقدیم آرمانهای خود کردند.

این حادثه تنها تجاوز وحشیانه رژیم مخلوع صدام نبود بلکه این شهرستان و مردمانش در سالهای متمادی (۶۷-۶۶-۶۵-۶۴-۶۳-۶۲-۶۱ و ۶۰) بیش از ۲۶ بار توسط نیروی هوایی عراق بمباران شد که حاصل آن تقدیم بیش از ۲۰۲ شهید و چندین زخمی و مجروح به دامان انقلاب بود.

اوج بمباران هوایی شهرستان پیرانشهر در مورخ ۱۷ اسفند ۱۳۶۳ بود که سردی زمستان را به گرمای شدید مبدل و طی آن ۹۰ نفر از مردم مظلوم و بی دفاع پیرانشهر به خاک و خون کشیده شدند و سفیدی رنگ زمستان را به سرخی لاله های رنگی درآوردند .

حادثه تلخ بمباران هوایی ۱۷ اسفندماه سال ۱۳۶۳پیرانشهر سند مظلومیت این شهرستان است، اما متأسفانه پس از گذشت ۳۸ سال از این حادثه تلخ و وحشتناک آنچنان که شایسته است نتوانسته ایم دین خود را برای رشادت ها و فداکاریهای همشهریان شهیدمان ادا کنیم.

اسفندماه سال ۱۳۶۳ در شهرستان پیرانشهر یادآور تلخی روزهائیست که سرنوشت مردم این شهر را با خاک و خون گره زد.

در بعد از ظهر روز جمعه مصادف با ۱۷ اسفندماه سال ۱۳۶۳برگ زرین فداکاری و از خودگذشتگی مردمانی رقم خورد که برای ابدیت تاریخ را به نفع خود حک کردند.

مردم پیرانشهر در عصر این روز که سرمای سوزان زمستان را با گرمای دلهایشان تقسیم کرده بودند و بی خبر از نقشه شوم دشمنان خود، سرود اسقبال از روزهای آغازین بهاری را بر لب های خود زمزمه می کردند ناگهان با بارانی از بمب های آهنی دشمن بعثی خود مواجه شدند.

آری در این روز بیش از ۵۰ نقطه از جغرافیای شهر پیرانشهر با شدیدترین حملات هوایی دشمن بعثی عراق بمباران شد و آرامش عصر روز جمعه پیرانشهر از کانون گرم خانواده های این شهرستان گرفته شد.

نتیجه حضور نحس و جنایت کارانه پرنده های رژیم بعثی بر آسمان شهر پیرانشهر پرپر شدن غنچه های نوشکفته ای بود که بی دفاع قربانی تفکرات ظلم ستیزانه و مستکبرانه عده ای جنایتکار شده بودند که ادعای کدخدایی دنیا را در سر داشتند و ناگهان سکوت زیبای بهشت کوچکمان در هم شکست و ددمنشانه آمدند و شهید کردند و سوزاندند و ویران کردند و رفتند.

هنوز خورشید عالمتاب یخ های زمستان شهر و دیارمان را ذوب ننموده بود، هنوز فرشته علم و آگاهی ابلیس جهل و نادانی را از سرزمین ما به تمامی نرانده بود، هنوز صدای خنده و شادی کودکانمان در پیش آمدن بهار خرم در پیچ و خم کوچه های شهر به تمامی نپیچیده بود که زمستان آن روی سوزان خود را نشان داد.

متأسفانه امروز پس از گذشت ۳۸ سال از این حادثه تلخ و وحشتناک مشاهده میکنیم آنچنان که شایسته است نتوانسته ایم دین خود را برای رشادت ها و فداکاریهای همشهریان و عزیزانی که جان خود را فدا کردند تا امروز ما زنده بمانیم، ادا کنیم.

کمی از احساس فاصله می گیریم و از خود سؤال می کنیم؛ ما در مقابل نسلی که خود را فدا کرد، تا ما امروز در آرامش باشیم، چه کرده ایم؟

آیا پس از گذشت ۳۸ سال از این حادثه تلخ و فراموش نشدنی توانسته ایم در شهرستان پیرانشهر یاد بودی از این حادثه داشته باشیم تا احیاناً اگر رهگذری ناآشنا قصد عبور از کوچه پس کوچه های شهرمان را داشت بفهمد و بداند که روزگاری این شهر میدان قهرمانان و دلیرمردانی بوده است که امروز در میان ما نیستند و برای نفس کشیدن ما نفس خود برای همیشه در سینه های خاک حبس کردند.

آیا پس از گذشت این همه سال و به پاس بزرگداشت این روز بزرگ در تاریخ کشورمان عملاً گامی اساسی برداشته ایم یا صرفاً تمامی فداکاریهای آنان را در نصب بنری در سطح شهر و غبارروبی مزارشان خلاصه می کنیم؟

یعنی هنوز هم نمی توان پس از گذشت ۳۸ سال نام کتاب سرنوشت شهید شدن ۹۰ نفر از هموطنان بیگناه و بی دفاعمان آنهم در یک روز، را فاجعه انسانی نام گذاشت و حداقل برای بزرگداشت یاد و خاطره آنها در سالروزشان مراسمی شایسته و در شأن آنان و با حضور بزرگان مملکت برگزار کرد چرا که بدون شک، امروز همه پایتخت نشینان آسایش زندگی خود را مدیون جانفشانی های این عزیزان بویژه شهید خردسال این حادثه “قانعه علیزاده” کودک ۶ ماهه در ۱۷ اسفندماه سال ۱۳۶۳ هستند.

اما متأسفانه جریان زندگی در روز پنجشنبه (۱۷ اسفندماه ) سال ۱۴۰۲ شهرستان پیرانشهر تفاوت چندانی با روزهای عادی نداشت بسیاری از شهروندان این شهرستان حتی بدون هیچ احساسی برگ های تقویم خود را ورق زدند و همانند یک روز عادی خاطرات روزانه خود را در دفترچه های یادداشت خود ثبت کردند بدون آنکه حتی خطی از مردانگی رادمردان حادثه ۱۷ اسفندماه سال ۱۳۶۳ شهرشان بنویسند.

آری می ترسم از روزی که اینچنین قصه ی حماسه آفرینی های مردان خدایی شهرمان کم کم در آستانه فراموش شدن باشد چرا که حضور بر مزار شهیدان بی ادعا کمترین کاری است که در این روز انجام شد اما تا جهانی شدن این حادثه تلخ فرسنگها فاصله داریم که بدون شک لازم است گام های اساسی در این راستا برداشته شود.

و ما بازماندگان آن جمعه خونین پیرانشهر از آن زمان تا کنون در گوشمان زمزمه می شود که:

هوا بس ناجوانمردانه سرد است / وگر دست محبت سوی کس یازی / به اکراه آورد دست از بغل بیرون/ که سرما سخت سوزان است….

و چه زیبا گفت حضرت حافظ:

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان     /    ورنه پروانه ندارد زسخن پروایی