به مناسبت روز دانشجو/یادداشتی از متین ریماز خبرنگار بخش ورزشی پیرانشهر رووداو

متین ریماز دبیر دانشجوی دانشگاه آزادواحد تهران شمال به مناسبت روز دانشجو طی یادداشتی در پایگاه خبری «پیرانشهررووداو» نوشت:
در بحث ارزیابی دانشگاه باید دید، چه معیارها و شاخص‌هایی وجود دارد، از تجربه ۳ ساله ای که فضای دانشگاه بدست آوردم این بود که،دوره فعالیت تشکل‌های دانشجویی با یک رکودی روبه‌رو است، حال این رکود از سال پایانی ریاست جمهوری اقای خاتمی قابل دیدن هست. وقتی با دانشجویان آن زمان صحبت میکنم این عبارت و گزاره را برزبان می آورند که جنبش دانشجویی در فضای آن زمان وجود نداشت و هیچ اثرگذاری‌ای نیز نمی‌توانست داشته باشد. البته دلایلی نیز برای این حرف خود داشتند، به‌عنوان مثال یک طیف، جنبش دانشجویی را یک جنبش برانداز می‌دیدند و اصلا برایشان قابل تصور نبود که یک جریان دانشجویی وجود داشته باشد و بتواند با دولت یا نظام همراهی کند.البته اگر از همان ایام هم گذر کنیم، باز کسانی که در دولت آقای احمدی‌نژاد می‌آمدند و مشغول کار بودند، آنها هم همین نوع نگاه را دارند که جنش دانشجوی در نازلترین حالت خود قرار داشت.
در کل در دوره‌های مختلف برای ارزیابی جریان دانشجویی یا ارزیابی فضای اجتماعی دانشگاه‌ها یک ارزیابی در خلأ نمی‌تواند باشد بلکه باید هر دوره‌ای معیارها و گزاره‌هایی درنظر گرفته شود و بنا به این معیارها باید دید آیا اقدامات مثبت یا منفی انجام شده است.به لحاظ رویکرد جامعه‌شناسی و رفتاری‌شناسی این اتفاق را دیده‌ام که همیشه نگاه مثبتی به گذشته و یک نگاه بدبینی، نقادانه و منفی به حال بوده است. و بر همین اساس دوره‌های گذشته را در ذهن مخاطبان فعلی یک دوره کم عیب و دوره حال را یک دوره سراسر عیب تصویر کردند که این رویکرد منصفانه به نظر نمی‌رسد و طبیعتا باید هر دوره‌ای را منوط به فضای اجتماعی و اقتصادی همان دوره تحلیل کرد تا بتوانیم یک ارزیابی دقیق داشته باشیم.

بحث بعدی فضای فعلی دانشگاه و جنبش دانشجویی است؛ ما برای اینکه بخواهیم قضاوت منصفانه فضای فعلی جنبش دانشجویی داشته باشیم باید به این نکته توجه کنیم که فضای اجتماعی دانشگاه‌ها به چه صورت است. به نظر من فضای اجتماعی دانشگاه با ورود دانشجویان دهه ۷۰ و ۸۰  که به لحاظ تیپ‌شناسی و شخصیتی با گذشته خود متفاوت هستند و مدل نیازها و رویکردها به مسائل متفاوت است و این تفاوت باعث شده فضای اجتماعی دانشگاه و تشکل‌ها با دهه‌های گذشته تفاوت عمده داشته باشد.چند نکته در این باره وجود دارد، اولین مساله متولدین دهه ۷۰ با مقوله‌ای به نام اینترنت و فضای مجازی یک احساس بومی دارند به این معناست که از روزی که توانستند قدرت تمیز داشته باشند و ارتباط با موبایل و فضای مجازی داشته باشند آنها در ذهن خودشان دنیای بدون اینترنت را ندیدند و به طبع آن کنشگری سیاسی و اجتماعی آنها یک کنشگری بدون تکنولوژی نیست که ما این مساله را در موارد مختلف شاهد هستیم که سرگرمی‌ها و دوره‌های آموزشی و فعالیت‌های تشکیلاتی آنها ناخواسته در این بستر شکل گرفته است. پس اگر وقت فراغت دانشجویان قبل‌تر در اردوهای آموزشی بوده الان براساس آمارهای رسمی یک دانشجو ۵ تا ۶ ساعت از عمر روزانه دانشجویی‌اش را در فضای مجازی سیر می‌کند، که این خود کنشگری دانشجویان را متفاوت می‌کند.
دوم اینکه فضا،فضای کمی امنیتی تر و نگاهم نسبت به دانشجویان هم تندتراست وبرهمین اساس اگرپیرانشهر خودمان را نگاه کنیم میبینم که کانون ها و انجمن های دانشجوی فعالیت آنچنانی دیده نمیشود.
اما در تحلیل فضای فعلی، این نکته مهم است که من نگاه منفی‌ای نسبت به فضای فعلی دارم هرچند منکر آن نیستم که در دو سه سال اخیر فعالیت‌های مثبت و اثرگذار دانشجویی وجود داشته، جلسات روشنگری، جلسات نقادانه، تجمعات و… جریان دانشجویی در این فضا قابل توجه است یا ورود دانشجو

یان به مساله FATF قابل توجه است و موج خوبی ایجاد کرد.
به نظر من مطلوب بودن جریانات دانشجویی آنجایی رقم می‌خورد که بتواند بیشترین سازگاری را با توجه به مسائل روزکشور داشته باشد و اگر متاسفانه درگیر سیاسی‌کاری شود و از نیازهای مردم دور شود، طبیعتا از آن کارکرد اصلی خودش دور شده و به بیراهه می‌رود.الان در دوره‌ای که قرار داریم، مسائل اقتصادی، کارکرد دولت و بی‌مسئولیتی مسئولان در عرصه‌های مختلف مواردی است که مردم با آن درگیر هستند و جامعه در حال آسیب دیدن است و طبیعتا هوشیاری دانشجویان و دوری از غفلت و بی‌تفاوتی آنها می‌تواند در این عرصه راهگشا باشد و بتواند یک راهکار جدیدی را باز کند. آن آسیب اصلی که در کل الان می‌تواند برای جریانات دانشجویی شکل‌بگیرد، احساس مسئولیت سطحی و بی‌تفاوتی مسئولان است.