دلایل عدم توسعه و پیشرفت شهرستان پیرانشهر/ یادداشتی از فاتح کوردی

تولید و صنعت یک اصل اساسی در پیمودن راه توسعه است .
و برای رسیدن به این اصل یعنی صنعت ،تولید و به تبع آن اشتغال به سه فاکتور مدیریت و رهبری ،سرمایه مناسب و برنامه ریزی نیاز است .
پیرانشهر به عنوان شهرستانی برخوردار از زیرساختهای مناسب و وجود طلای گرانبهایی به نام مرز تمرچین همواره مورد توجه حتی شهرستانهای همسایه بوده و شهرستانهای همسایه برای استفاده از مزایای این شهرستان حتی سعی کرده اند محدوده جغرافیایی شهرستان را به بهانه منطقه آزاد و هزاران اصطلاح دیگر تغییر دهند که این اقدامات نشان از اهمیت و جایگاه پیرانشهر دارد که ما و بخصوص مسئولین شهرستان از وجود آن غافل بوده ایم.
ولی امروز چرا پیرانشهر با همه این سرمایه ها نتوانسته جایگاهی در شان خود در اقتصاد و تولید استان و حتی شمال غرب کشور داشته باشد .
اگر به آمار دولت در شهرستان و استان توجه کنیم وامها وتسهیلات پرداختی توسط مسئولین شهرستان در حوزه اشتغال بیشتر در دو طیف وامهای غیر کارشناسی همچو گاو شیری و هزاران عناوین این چنینی هستندکه بیشتر این تسهیلات حالت نمادین دارد و وام گیرنده را بیشتر یک مصرف کننده وام کرده است و این وامهاهرگز نتوانسته و نمیتوانند کمکی به توسعه و اشتغال شهرستان داشته باشند ویا در ردیف وام هایی است که بیشتر به ثروتمند شدن و فربه کردن جیب عده ای خاص کمک میکند و هیچ گونه اشتغالی برای قشر ضعیف و کم درآمد ایجاد نمیکند که سردخانه ها با اعتبارات کلان که بیشتر کارگاه تولید پول برای افرادی خاص است نمونه واضحی برای این واقعیت است .
اگر به واقعیت موجود نگاه کنیم شهرستان پیرانشهر دارای پتانسیل ها و زیرساختهای توانمند در حوزه کشاورزی بوده و در حوزه تولید وجود مرز به عنوان موهبتی بی نظیر میتواند بازار مصرف مناسبی درصورت وجود کارخانجات برای محصولات آنها در آن طرف مرز باشد. اما نبود مسئولینی توانمند در حوزه سیاسی و اقتصادی و عدم ریسک پذیریشان و از طرفی وجود بروکراسی فرسایشی اداری یکی از عوامل اصلی این مشکلات است . مسئولینی توانمند در این حوزه میتوانست با بهره گیری از تسهیلات خود اشتغالی و ایجاد تعاونیهای تولیدی که در آن افراد نیازمند با تخصیص تسهیلات به آنها سهمی در احداث کارخانه ها داشته باشند و استفاده از افراد ثروتمند شهرستان در همراهی برای سرمایه گذاری در این تعاونی ها میتوانست بسیار در حل معضل بیکاری شهرستان راه گشا باشد و امروز پیرانشهر به جای شهرستانی که دارای ماشینهای شاسی بلند و ساختمانهای متعدد چند طبقه است میتوانست دارای کارخانه های توانمند در حوزه اقتصاد و تولید باشد .
شاید در طول چند دهه گذشته وجود مسئولین غیر بومی بهانه ای برای این همه کم کاری باشد ولی در طول خدمت دولت یازدهم و دوازدهم با وجود اختیارات زیاد نمایندگان در انتصابات مدیران شایسته ِ سیاسی ،میتوانست موقعیت مناسبی در تغییر این مسیر نادرست باشد که متاسفانه تا به امروز محقق نشده است .
به واقعیت امروز دیگر مردم خسته از عکسهای تبلیغاتی و پوشیدن چکمه های مسئولینی هستند زیرا دیگر ثابت شده نمیتوان با آن چکمه ها از جوب خیابان هم گذشت چه برسد به گذشتن از مشکلات اقتصادی و حل بیکاری جوانان. امروز جامعه به ایجاد تغییر اساسی در عملکرد مدیران شهرستان در حوزه اشتغال و اقتصاد با مدیرانی ریسک پذیر و توانمند نیاز دارد .