در جوامع جهانی امروز، کشورها با چالش های اجتماعی، اقتصادی-سیاسی و زیست محیطی مواجه هستند؛کمبود منابع ،نابرابری های اجتماعی،تحولات جمعیتی،تغییرات اقلیمی و… عواملی است که دنیای امروز را به دنیایی پیچیده تبدیل کرده است.درجه ی موفقیت جوامع در مقابله با این مسائل پیچیده،بستگی زیادی به استانداردهای آموزشی در جامعه دارد.
بی شک نسل امروز آینده ساز فردای کشور است. دنیای با عجله امروز،گستردگی فناوری و تغییرات سریع در علم و مهارت آموزی نیازمند نسلی کارآمد و با مهارت برای آینده است.درست و بجاست که بگوییم آموزش وپرورش یک مسئله ی ملی و از مهمترین مسائل کشور است ولی فرایند تعلیم وتربیت تنها بر دوش آموزش و پرورش نیست،بلکه همه ی دستگاه ها در این پروسه تاثیرگذارند وآموزش و پرورش نقش سیاستگذاری در این فرآیند را عهده دار می باشد.
مهارت آموزی مقوله ای است که همواره مورد توجه نظام های آموزشی پیشرفته قرار دارد؛چرا که تنها آموزش سطحی دانش آموزان نمی تواند آنان را برای زندگی آینده آماده کند.از این رو ،برای پرورش نسلی کارآمد که بتواند آینده ی روشنی را برای کشور به ارمغان بیاورد ، باید به فکر راه های افزایش مهارت افراد در خانواده و نظام آموزش وپرورش بود.
متاسفانه سیستم آموزشی ما به بچه ها القا می کند، بروید و مهندس و پزشک شوید ،رسانه های جمعی نیزهنرمند شدن وفوتبالیست شدن را تبلیغ می کنند ،در خانواده ها همه به دنبال این هستند که بچه ها درس خوان و تحصیل کرده باشند.کجای این آموزش و تربیت به بچه ها مهارت را یاد می دهد؟ برای خودشان کسب و کار داشته باشند؟ شرکت تاسیس کنند وصاحب کار باشند؟ تجارت کنند و تاجر شوند؟ تقریبا هیچ جا، ما با دادن پول تو جیبی به بچه ها عملا بچه ها را غیر مستقل و حقوق بگیر باور می آوریم با این روش فرزندان منتظر پرداخت منظم ماهیانه هستند و آنها را مواجب بگیر پرورش می دهیم و این نگرش دقیقا مخالف روحیه ی مهارت آموزی است .بنظر می رسد راه حل مناسب این باشد که بچه ها در ازای کارها و خدمات مفیدشان دریافتی های متفاوتی داشته باشند. در این صورت، هم خلاقیت پرورش می یابد و هم کودکان مدیریت هزینه را می آموزند.
بهتر است نگاه ارزشیابی (چه کمی، چه کیفی) حاکم بر نظام آموزشی به نگاهی مبتنی بر مهارت و افزایش درک دانش آموزان، تغییر یابد.بعضی از ویژگی های مهارت آموزی که باید در بچه ها تقویت شود که شامل خلاقیت،ریسک پذیری،بازخورد ،نتیجه گرایی،استمرار،رهبری، می باشد.که تحقق همه ی این اوامر نیازمند مشارکت وتعامل خانواده،مدرسه و جامعه است.بیایید با تأمل ترو ریز بینانه تر به مقوله های آموزشی و پرورشی نگاه کنیم. تا ریشه درآب هست امید ثمری است.
احمد علیزاده
کارشناس ارشد علوم تربیتی و آموزش
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : 0