آیا سیستم به سمت قدرت اصولگرایی با مجریان اصلاح‌طلب می‌رود؟

 

بسیاری بر این باورند که سیستم مدیریت در کشور پس از تجربه‌ای ناموفق از یک دست شدن قدرت در ایران، به سمت قدرت #اصولگرایی با مجریان #اصلاح‌طلب گرایش پیدا کرده است.

به نحوی که تصمیمات کلان و اصلی توسط قدرت اصولگرا گرفته و مدیریت و اجرای آن به اصلاح‌طلبان سپرده می‌شود.

برای نمونه می‌توان سیاست خارجه را مثال زد که اصلاح‌طلبان فضای بیشتری برای چانه‌زنی و دیپلماسی دارند درحالیکه همچنان مجری تصمیمات مراکز قدرتِ اصولگرا هستند.

به این روش و باتوجه به ارتباط بیشتر طیف اصلاح‌طلب با اکثریت جامعه، فاصله و شکاف بین مردم و حکومت کاهش یافته و مدیریت فضای عمومی آسان‌تر خواهد شد.

اما قدرت اصولگرا برای دستیابی به آرامش نسبی در جامعه و همچنین رسیدن به منابع مالی جهانی، مجبور به دادن امتیازاتی به اصلاح‌طلبان شده است.

لذا به نظر می‌رسد آنچه بر اساس #صندوق_رای تعیین می‌شود، (ریاست جمهوری، مجلس و شوراها) به صورت نسبی یا کلی به جناح اصلاح‌طلب داده شود و ارگان‌های مهم دیگر، که قدرت اصلی کشور محسوب می‌شوند، همچنان در دستان اصولگرایان باشد.

همچنین برای کنترل دولت اصلاح‌طلب، بخشی به نام دولت در سایه ایجاد شده که به نحوی سعی در کنترل اصلاح‌طلبان و جلوگیری از رسیدن قدرت به اصلاح‌طلبان افراطی دارد.

اینکه این سناریو چقدر صحیح است و یا اینکه به همان شیوه قابل اجراست یا خیر، با گذشت زمان مشخص خواهد شد ولی برای رسیدن به صحت این سناریو، دو انتخابات پیش‌رو (شوراها و نمایندگان مجلس) تعیین کننده خواهد بود.

به نظر می‌رسد در انتخابات_شوراها که قرار است سال آینده برگزار شود، حضور نمایندگان اصلاح‌طلب چشمگیر باشد. همچنین از هم اکنون خیز اصلاح‌طلبان برای مجلس آینده مشهود است و جنب و جوش بسیاری از فعالان سیاسی اصطلاح‌طلب در کشور، استان و حتی پیرانشهر که پس از دولت سیزدهم، منزوی شده بودند قابل مشاهده است.

لذا به نظر می‌رسد شوراهای کنونی شهرستان و حتی نماینده در انتخابات‌های بعدی با چالش‌های سختی روبرو شوند که اصلاح‌طلبان در ایجاد آن تبحر خاصی دارند و نشان‌داده‌اند که در صورت انسجام می‌توانند، سخت کننده رقابت برای دیگران باشند.