به بهانه ۱۷ اسفند ۶۳ سالروز بمباران هوایی پیرانشهر: ۱۷ اسفند ۶۳ پیرانشهر زخمی کهنه در دل تاریخ

[quote bgcolor=”#efefef” arrow=”yes”]حکایت تلخ بمباران هوایی ۱۷ اسفندماه ۶۳ پیرانشهر برای همیشه در دل تاریخ ماندگار شد.[/quote]

هفدهم اسفندماه سال ۱۳۶۳ در تاریخ شهرستان پیرانشهر یک روز تلخ و فراموش نشدنی بود.
روزی که جنایتکاران جبهه های جنگی در پشت میله های افکار خود نقشه های شومی برای به خاک و خون‌کشیدن مردم مظلوم و بی دفاع پیرانشهر کشیدند و در یک بعدازظهر شوم و نحس زمستانی انگشتان پلید خود را بر روی ماشه های بغض و کینه خود فشار دادند و یک شهر را برای لحظاتی آکنده از بوی باروت و بمب کردند.
آری بعدازظهر روز جمعه ۱۷ اسفندماه ۱۳۶۳ هجری شمسی برای مردم پیرانشهر یک روز عادی نبود آنها که چند سالی بود به واسطه مرزی بودن درگیر جنگ تحمیلی و دفاع از کیان کشور بودند به ناگاه خود را در میان دود و سیاهی ناشی از بارش باران بمب های جنگنده بمب افکن های رژیم منحوس بعث عراقی مشاهده کردند.
جنایتکارانی که با این اقدام شوم و به خیال باطل خودشان پیرانشهر را دروازه کشورگشایی خود متصور کرده بودند با بمباران بیش از ۵۰ نقطه از مناطق مختلف شهر جویی از خون را به راه انداخته بودند نه تنها به خیال باطل خود نرسیدند بلکه با مقاومت و ایثار مردمانی روبرو شدند که ایستادگی را از کوه قندیل و استواری را از پدران خود به ارث برده بودند و این حملات نه تنها روحیه آنها را با ترس و شکست همراه نساخت بلکه این اقدام دشمن از مردم پیرانشهر سدی ساخت از جنس ایثار و شهامت وشجاعت که برای همیشه در دل تاریخ ماندگار شد.
تازیخ گواهی خواهد داد که علی رغم اینکه مردمان شهر پیرانشهر در آن روز فراموش نشدنی و تلخ هرگز چهره پلید استکبار جهانی را از یاد نخواهد برد اما امروز پس از گذشت سالها از آن زمان و در مقابل این همه ایستادگی و دفاع از خاک وطن خویش که با تقدیم صدها شهید و جانباز و آزاده همراه شد هرگز به آنچه لیاقتش را داشتند، نرسیدند.
ثبت این رویداد تلخ و حادثه ناگوار دوران جنگ تحمیلی در لابلای تقویم رسمی کشور کمترین درخواست مردمان یک شهر است که بی ادعا و با دستانی خالی و تنها با دلی لبریز از ایمان و ایستادگی به جنگ اهریمن آن زمان رفتند و نه تنها پیروز شدند بلکه اجازه تصرف یک سانتی متر از خاک پاک وطن را به دشمنان قسم خورده این آب و خاک ندادند.
آری این هدیه، همان رمز مردانگی و شجاعت این مردم بود که با این دفاع نام خود را برای ابدیت در دل تاریخ حک کردند.
خدمتگزاران رده بالای مملکتی اگر چه امروز در سایه آرامش، پایتخت نشین این مملکت شده اند، آگاه باشند که این هدیه بی منت را از رادمردان و شیرزنانی به ارث برده اند که در روزهای سختی نظیر ۱۷ اسفند پیرانشهر و در نقاط صفر مرزی نظیر پیرانشهر برای آنها به یادگار گذاشته اند لذا امروز برخوردای از محرومیت در ابعاد مختلف کنونی نمی تواند پاسخی قانع کننده به این همه رشادتها و جانفشانی های بی منت این مردم باشد.
امروز پس از گذشت ۳۴ سال از آن روز سخت و تلخ هنوز هم گوشه گوشه شهر پیرانشهر غبار بی مهری را با خود به دوش می کشد و متاسفانه پس از گذشت ۳۴ سال از این حادثه تلخ سالهای سالست که آنطور که شایسته و لازم است از طرف مسئولان شهرستانی؛ استانی و کشوری به این حادثه پرداخته نشده است و چه بسا اگر اصحاب رسانه ها به آن نپردازند و آن را مرور نکنند این خاطرات تلخ و حادثه سخت جای در ذهن آنها نداشته باشد.
اگر چه بمباران هوایی رژیم بعثی عراق در یک بعدازظهر روز تعطیل جمعه صورت گرفت اما سربازان مکتب ددمنشانه صدام منفور مشق پایان هفتگی خود را در قالب بمب های آهنی بر روی صفحات سفید شهر پیرانشهر تمرین کردند تا حاصل آن پرپر شدن صدها مرد و زن بی گناهی باشد که تنها خواهان دفاع از خاک کشور خود در مقابل تهاجمات دشمن باشند.
اما آنچه امروز تاریخ گواه آنست این است که آن سربازان ارتش اهریمن بهمراه سرقافله کاروان درنده خوی خود اکنون به سیاهترین صفحات تاریخ پیوند خورده اند و آنچه با شهامت و شجاعت برای همیشه ماندگار مانده است پیرانشهر و مردمانش است که برای همیشه قهرمان داستان نبرد با استکبار شدند.
بقلم: عثمان حسن زاده