نمایندگان کرد بە خودشان باختند

در فضای پس از انتخابات ریاست جمهوری، بیشتر از سالهای قبل چشمها به انتخابات هیات رئیسه مجلس دوخته شده بود. پیروزی قاطع حسن روحانی می توانست سه پیامد داشته باشد. دست پیش گرفتن حامیانش در مجلس و تغییر آرایش‌ آن، مواجه شدن با پاتک سنگین اصولگرایان برای جبران شکست اخیر و تداوم موازنه فعلی که بر اساس اتحاد اصلاح طلبان و میانه روها شکل گرفته است.
علیرغم قوت گرفتن فرضهای اول ـ بویژه دومی ـ‌ در نهایت اما ترکیب سال گذشته با اندکی تفاوت دوباره تکرار شد. ائتلاف لاریجانی ـ روحانی همچنان برقرار ماند و فراکسیون امید هم پای خط قرمزهایش برای جلوگیری از حذف پزشکیان و مطهری از هیات رئیسه ایستاد.
مسعود پزشکیان با آرای بالایی که بدست آورد نشان داد که در شرایط اضطراری توان رقابت با علی لاریجانی را دارد.
این چهره اصلاح طلب علاوه بر آرای همفکرانش می تواند روی آرای قومی هم حساب کند. دفتر و دستکی که پارسال تحت عنوان فراکسیون ترک حضوری گذرا و ناکام در مجلس داشت، هنوز آن اندازه انسجام دارد که در لحظه هایی مثل امروز نتایج را شگفت آور نماید.
نکته منفی امروز حذف تنها عضو اهل سنت هیات رئیسه و ناکامی تنها متقاضی زن برای ورود به این جمع بود.
این نتیجه با روح انتخابات ماه گذشته و خواسته های نیروهای اجتماعی حاضر در آن مغایر است. البته در تحلیل دقیق ماجرا نباید از اشتباهات تاکتیکی نمایندگان کرد نیز گذشت.
نامزد شدن دو نماینده کرد اهل سنت برای جایگاهی که در گذشته ای نه چندان دور، حضور حتی یک نفر را برای دوره ای کوتاه هم بر نمی تافت، کنشی خردمندانه محسوب نمی شود.
آیا این نمایندگان فکر می کردند که هیات رئیسه مجلس دو کرسی برای اهل سنت در نظر گرفته است؟
این میزان خام اندیشی البته دور از ذهن است. عدم هماهنگی و همکاری نمایندگان کرد با هم و فقدان حداقل انسجام بین آنها اما در گذشته بارها روشن شده است.
این دو نماینده که هریک از جانب فراکسیونی کاندیدا شده بودند، چرا از ساز و کارهای فراکسیون اهل سنت برای اجماع استفاده نکردند؟
اساسا در فقدان فراکسیون کرد و غیبت کارویژه های ضروری آن، چرا از مزیتهای فراکسیون اهل سنت استفاده نمی شود؟
آیا نمایندگان کرد هیچ مساله مشترکی با هم ندارند؟ آیا درد توسعه نیافتگی کردستان و مواجهه با فرودستیهای ساختاری تحمیل شده و استفاده از حداقل امکانات موجود نیازمند رفاقت هست یا رقابت؟
زخم انتخابات شوراها هنوز باز است که پراکندگی نمایندگان کرد موجب شد در ترکیب هیات نظارت استانی در آذربایجان غربی هیچ کردی قرار نگیرد.
در هیچ قاموسی به کنشهای اجتماعی دارای جهت گیری عاطفی، خاص گرایانه، متداخل و پراکنده امتیاز زیادی تعلق نمی گیرد. اینها که بوفور در رفتار نمایندگان کرد یافت می شوند، ویژگی اجتماعات سنتی و قبیله ای هستند نه مجامع مدرنی که ابتنا و غایتشان عام گرایی و عقلایی بودن است.
صد البته همه اینها دیگر نمایندگان را نیز در بر می گیرد که درسهای انتخابات اخیر و نقش قاطع و پیشرو کردها و اهل سنت را هنوز فرا نگرفته اند.